Framboð og eftirspurn

Afar fín helgi að baki. Fékk í heimsókn hana Michele vinkonu mína frá Oxfordárum og lagðist í túrisma í Glasgowborg. Þessi 11 pund sem ég borgaði fyrir sægtsíing túrinn eru farin að margborga sig og ég gat þulið upp fróðleik við hvert horn Michele til mikillar aðdáunar.

Á Buchanangötu (sem er aðalverslunargatan) gengum við óvart inn í langa röð af fólki. Þetta var alvöruröð með köðlum og hlykkjum. Hvað er þetta? spurði Michele. Ég varð að játa vankunnáttu mína en taldi þó sýnt að svona margt fólk færi aldrei í röð nema að það væri eitthvað verulega spennandi að bíða eftir. Ég stakk upp á við Michele að við færum líka því það væri örugglega hægt að fá eitthvað ókeypis við hinn endann. Við stúderuðum þessa röð og fannst verulega erfitt að greina hana. Þarna voru gamlir kallar og kellingar innan um unglinga og foreldra með börn. Það ríkti ákveðin spenna en líka svona gleði þarna. Er þetta ekki bara sósíalinn? spurði Michele. Ég gat nú staðfest eftir allar mínar skattaferðir að sósíalinn í Glasgow er ekki þarna á verslunargötunni. Við ákváðum að geyma röðina og kaupa okkur skó.

Þegar að við komum út úr skóbúðinni var röðin enn jafnlöng en spennan hafði aukist. Á tröppunum fyrir framan röðina stóð maður umkringdur öryggisvörðum og hélt uppi einhverju spjaldi sem margir í röðinni reyndu ákafir að taka mynd af á símana sína. Spjaldið reyndist ipad 2 og allt þetta fólk sem iðaði þarna í langri röð á Buchanangötu var að reyna að kaupa sér einn slíkan. Hvað var bara búinn til einn? spurði ég Michele sem hélt að það væru til fleiri en vissulega ekki nógu margir til að allur heimurinn gæti nálgast sinn ákkúrat á þessum föstudegi. Við Michele ypptum öxlum og héldum áfram að skoða skó.

Þetta leiddi samt hugann að framboði og eftirspurn. Fram til þessa hefur verið miklu meira framboð af mér en eftirspurn í kennslumiðstöðinni við Glasgowháskóla. Nú virðast hins vegar allir vera að átta sig á að ég er á leiðinni heim og hér slást menn blóðugt um síðasta tækifærið til að eiga við mig gefandi samskipti. Fólk veltist um gólfin og rífur í hárið hvert á öðru æpandi: Nú má ÉG fara með henni í mat! Á meðan þau slást sit ég bara sallaróleg og les skoskar greinar um háskólakennslu og segi svo letilega: Ókey hver vann! Í dag var það Jane og hún bauð mér í mat á kampus þar sem kom í ljós að í aðalbyggingunni er bæði þetta huggulega mötuneyti og hátimbruð kapella. Skítt þó ég hafi aldrei fundið mötuneytið og ekkert fengið að borða í tvo mánuði en það hefði nú verið gott að komast í eins og eina messu á dvalartímanum.

Á morgun fer ég svo til Aberdeen að hitta hann Darren sem þar rekur kennslumiðstöðina. Ég fékk veður af því prófessor Martin Oosthuizen frá Nelson Mandela Metropolitian háskólanum (sem ég held að sé í Afríku) ætlaði að mæta í Aberdeen háskólann að ræða um námskrárbreytingar í háskólum. Mér fannst gráupplagt að kíkja á það og skrifaði Darren og bað um að fá að koma í heimsókn á þriðjudegi. Hann tók vel í það en taldi ekki líklegt að ég fengi að vera með í námskrárdæminu. Ég varð hvumsa – af hverju ekki hafa mig með? Og kíkti betur á auglýsinguna. Þar kom í ljós að í stað þess að vera með fyrirlestur þar sem ég hefði getað setið aftarlega og lakkað á mér neglurnar og teiknað eplatré í glósubókina mína vill prófessorinn bara tala við 10 manns og það þurfti að sækja forlega um að komast í þennan útvalda hóp. Og þá kom náttúrulega upp þetta dæmi um framboð og eftirspurn og mér fannst allt í einu afar mikilvægt að fá pláss. Ég sendi bréf á yfirkonu gæðamála sem sá um valið og reyndi að benda henni á mikilvægi þess að hafa með í umræðunum skarpgreindan námskrárfræðing sem væri auk þess kona (kynjakvóti), gömul (aldurskvóti), rauðhærð (minnihlutakvóti) og íslensk (alþjóðavídd, aumingjagæska og guð má vita hvað). Hún féll fyrir þessu og ég var samstundis tekin með í liðið. Var ótrúlega montin þar til ég fékk þátttakendalistann. Ég er þátttakandi númer sjö og og sá síðasti í röðinni. Eftirspurnin var ekki meiri en þetta ... og getur þetta þá verið nokkuð merkilegt?

Farin að hlakka til að komast heim og knúsa köttinn, kallinn og krakkana – ekkert endilega í þessari röð.

Sex bleikjur

Ég hef áður skrifað um tilraunir mínar til að tengjast hlaupaklúbbum hér í Glasgow. Á mánudaginn ákvað ég að fara í þriðja sinn hér út í Scotstoun að hitta hlaupanettworkið. Þar hef ég áður hlaupið með skemmtilegum hóp á laugardegi og bondað smá við Alison þjálfara á miðvikudegi. Á mánujdaginn var allt annað fólk en hina dagana tvo. Bara konur. Blíðlegar á svipinn og brostu til mín þegar ég mætti sveitt eftir mína 2 km að heiman. Alison var þarna líka en meira svona í bakgrunninum og mjög skosk kona stýrði æfingunni. Hún horfði alvarleg á okkur og sagði eitthvað í þessa áttina: Jeer gonna do fríííí mæl bút wee pínkís ill dú fooooor. Mér skildist að þetta yrði þriggja mílna hlaup en fjögurra ef ég gerði pínkís. Sem ég hafði ekki hugmynd um hvað var. Alison sá á mér vandræðasvipinn og spurði: Jeer dún pínkís? Datt í hug að það væri skoska heitið yfir íslenska heitið fartlek sem við hlauparar notum heima til að gera okkur breiða þegar við við leika okkur smá með hraðabreytingar. Svo ég sló til.

Við konurnar hlupum rólega upp Krákugötu (sjá síðasta blogg) og allar nema ég hlupu eins og stelpur.Að hlaupa eins og stelpa er alveg ákveðinn hlaupastíll sem ég er reyndar ekki mjög góð í. Þá hleypur maður svona sætt og pent eins og maður vilji ekki skíta mikið út skóna sína. Kallar geta líka hlaupið eins og stelpur. Eftir um það bil mílu komum við að gatnamótum og þar á horninu var hárgreiðslustofan PINKS. Og þá skildi ég loksins þetta með pínkin. Þau fólust í því að hlaupa svona 200 metra rólega að Pinks, snarbeygja til hægri á hárgreiðsluhorninu og taka á sprett um litla en afar bratta brekku, ganga svo rólega niður skuggsund að Krákugötinni (for health og saftí rísons af því þar er smá möl). Sex sinnum. Mér fannst ótrúlega gaman að gera bleikjur og hefði gjarnan viljað gera fleiri. En sætu konunum fannst þetta meira en nóg og þökkuðu guði fyrir að geta hlaupið jafnsléttu aftur heim í hús. Eins og stelpur.

Kallinn með hattinn

stendur upp við staur
borgar ekki skattinn
því hann á ekki aur!

Það á reyndar ekki við mig að ég eigi ekki aurinn fyrir skattinum en mér hefur gengið bölvanlega að finna skattstofuna til að gjalda keisaranum það sem keisarnas er. Þegar ég mætti á Kennoway Drive með vöðlana af pundum til að borga Bræan landlordi sagði hann mér að ég ætti líka að borga fasteignaskatttinn. Ég var dálítið hissa (og spæld) yfir því en lét ekki á neinu bera. Hann lét svo skattstofuna vita af minni tilvist og þeir sendu mér fallegt bréf þar sem þeir rukkuðu mig um rúm 180 pund fyrir tvo mánuði en buðu mér jafnframt um að sækja um skattalækkun.

Skattalækkunina var hægt að fá af ólíklegustu ástæðum og eftir að hafa lesið mig í gegnum langan lista af alls kyns ógæfu sá ég að ég félli líklega undir það að vera einstæðingur. Það veitti mér 25% afslátt sem ég sótti um í snatri. Heyrði ekki meir frá skattstofunni svo ég ákvað að gera mér ferð í síðustu viku til að gera upp skuldir mínar. Skrifaði blogg um þá árangurslausu leit þar sem ekkert fannst starfsfólkið til að taka við aurunum mínum því allir voru á námskeiði.

Eftir að hafa skoðað reikninginn einu sinni enn sá ég að mitt heimaútibú er ekkert niðrí bæ heldur á Krákugötu og það er gata sem ég geng framhjá á hverjum degi á leiðinni í skólann. Ég ákvað í morgun að nú væri kominn tími til að gera upp. Hékk heima til rúmlega 9 til að gefa staffinu tækifæri til að opna en lagði svo í hann. Gekk sem leið lá hálfa leið upp í háskóla og fann þar Krákugötuna. Hélt af stað upp hana en ákvað að kíkja betur á heimilisfangið til að vera viss um að þetta væri rétta gatan. Jú, jú mikið rétt. Skattstofan var á Krákugötu – númer 841. Ég stóð þá fyrir utan númer 3. Hvað getur ein gata svo sem verið löng hugsaði ég með mér um leið og ég snaraði mér af stað upp á móti hækkandi númerum. Hún getur verið mjööööööög löng. Um 10 leytið var ég komin upp í 133. Við 248 datt mér í hug að banka upp á og biðja um vatn. Um miðjan morgun náði ég upp í 700 og sá að kannski tækist mér að ná á leiðarenda fyrir dagslok. Við 836 endaði gatan. Komst yfir Great Western Road og með aðstoð öskukarla og vegavinnumanna tókst mér að finna smástubb af Krákugötu og þar á milli stillansa var skattstofan. Ef ég hefði tekið tilboði skókaupmannsins á föstudaginn um ísítón skóna (sem toga upp á manni botninn í hverju skrefi) hefði ég verið komin með rasskinnarnar aftan á hálsinn.

Á skattstofunni fór allt í kerfi þegar ég mætti með reikninginn og það þurfti að selflytja mig úr almenningnum í búr númer 7 til að greiða úr mínum málum. Ég fékk vissulega einstæðingsafsláttinn enda sást á mér langar leiðir hvað ég var ein og týnd eftir þessa löngu göngu. Hins vegar reyndist ég ekki nægilega rótgróin hér í Glasgow til að fá að borga skattinn sjálf og hefði þurft að afplána minnst fjóra mánuði í viðbót til að axla þá miklu ábyrgð. Bræan landlord þarf því að sjá um sinn skatt sjálfur en ég er í það minnsta komin með stimplaðan afslátt til að sýna honum þegar hann rukkar mig.

Kvaddi skattstofufólkið með kossum og tók í fyrsta sinn strætó í skólann.

Í fréttum er þetta helst

Það er eitthvað lítið bloggstuð á mér núna. Notalegasta helgi að baki nema hvað mér varð minna úr vinnu en ég hafði áætlað. Það varð líka minna úr hlaupum en til stóð. Sat heima á föstudag að vinna og var svona að hugsa um að fara út að hlaupa síðdegis en ákvað að fara frekar í labbitúr í bæinn og kaupa mér nýja hlaupaskó. Ég er með eina hér ytra sem gegna alhliða hlutverki. Ég nota þá til hlaupa, fer á þeim á fjöll og vappa um þeim í bænum um helgar. En svo nota ég þá líka innanhúss í leikfimi. Þvæ þá yfirleitt á milli tíma en á föstudag gleymdi ég því og dró þá molduga upp úr poka í íþróttahúsinu. Reyndi í laumi að berja af þeim mykjuna inn á klói og hélt það hefði tekist. Fór svo í tótal boddí vorkát og fyrr en varði stóð ég í moldarbing við dýnuna mína. Reyndi laumulega að ýta mestu haugunum undir dýnuna en það varð áberandi.

En nú á ég sem sagt nýja skó og get nýtt hina meira innandyra. Á laugardag fór ég svo í nýju hlaupaskóna mína og nýju hlaupapeysuna mína með pakka á pósthúsið og í matarbúð. Hafði vissulega ætlað að hlaupa á milli þessara tveggja viðvika en það eina sem hljóp var tíminn og hann hljóp frá mér að venju. En ég var ótrúlega flott í nýju fötunum, bæði á pósthúsinu og í Morrisons.

Ég bætti hlaupaleysið upp með ´fjallgöngu´enda að æfa fyrir ægilega ferð heim í maí. Við Anna klifruðum því upp á fjallið Dumpling sem Brian landlord hafði mælt með til æfinga. Hann sagði reyndar að fjallið væri ekki hátt og að það tæki ekki nema klukkutíma að ganga það. Við Anna vorum 10 mínútur upp þessa 146 metra. En útsýnið var ótrúlegt. Þetta er oft frekar spurning um staðstetningu en hæð. Og við horfðum bæði yfir Loch Lomond og allar skosku sveitirnar í hinar áttirnar.

Í gær fannst mér ég stirð og stíf og ákvað að taka 5 km mínihring í Viktoríugarðinn. Þar hef ég oft hlaupið en í þetta sinna ákvað ég að fara heim aðra götu en ég fer vanalega. Sú ákvörðun reyndist 7 km löng því mér tókst eina ferðina enn að snarvillast. Hljóp upp og niður götur, norður og suður hverfi og varð svo glöð að sjá ítalska veitingahúsið Italia við Greit Vestern götuna að ég næstum kyssti það. Þaðan komst ég loksins heim.

Ég keypti hins vegar The Times á laugardaginn og það tekur lungan úr helginni að lesa það ágæta blað. Þessa helgina var svona smá skandínavíuþema í gangi. Hér er verið að sýna Forbrydelsen á BBC sem heitir eitthvað allt annað og enginn heldur vatni yfir Sopie Graaböl sem þykir hafa náð að skapa algjörlega nýja kvennalöggutýpu. Sara Lund löggukona er mærð af því að vera einhverf og ómannblendin, áhugalaus ástkona með lítið sexapíl, slök móðir og frámuna kærulaus og léleg húsmóðir. Hún er eiginlega dáð fyrir að vera dæmigerð ekkikona (karl?). En svo smitar þetta á allt danskt og í blaðinu er bæði talað um færeysku peysuna hennar, Arne Jakobssen stóla og aðra hönnun og viðtal við danska sendiherrann í London um hvers vegna allt er svona gott og flott í danaveldi. Þar vísar sendiherrann í danska húmorinn, danska matinn, danska tryggingakerfið, danskt jafnræði og jafnrétti kynjanna.

Á öðrum stað rak ég svo augun í orðið Ísland og las áfram áköf. Þar var verið að fjalla um einhverja breska skítabræður, fjársvikara og loddara sem eru nú í rannsókn hjá Alvarlegu Fjársvikanefndinni vegna tengsla sinna við Kaupþing og Heiðar Már. Þar var sagt frá sukki og svínaríi og ótrúleg óhófsömu líferni um boð í glæsisnekkjum á suðureyjum. Á myndunum brostu þeir glaðbeittir, rauðir í framan og sveittir með armana utan um litlar, barmmiklarm ljóskur sem þeir hafa örugglega bara verið að passa.
Danmörk – Ísland 14-2.

Á verkfallsdegi

Stundum sit ég hérna heima á Kennoway Drive og vinn en aðra daga sækir að mér einmanaleiki og þá dríf ég mig ´í vinnuna´- fer upp í skóla þar sem ég hef vinnuaðstöðu og hitti ´vinnufélaga´. Í gær var þannig dagur svo ég axlaði leikfimisdótið og hlaupaskóna, ferðatölvuna, bókasafnsbækurnar og nestið og fór í skólann. Fyrir utan aðalbygginguna stóð fullorðið fólk með kröfuspjald. Þetta reyndust vera háskólakennarar í dagsverkfalli. Stoppaði hjá þeim, fékk dreifibréf og spurði út í málin. Háskólar hér eru eins og víðar að bregðast við niðurskurði og ein aðgerðanna er að ráðast á eftirlaunasjóði háskólakennara og þeir ósáttir við það. Ég kvaddi og fór á Kennslumiðstöðina.

Í kennslumiðstöðinni voru allir í verkfalli nema öryggisvörðurinn í andyrinu og svo Vigga yfirkona. Kíkti til hennar til að athuga hvort hún gæti eitthvað aðstoðað mig varðandi bókasafnskortiðð mitt sem er runnið út. Vigga er sérstök, svo einstök að hún kemur mér alltaf á óvart. Og ég sem hélt ég þekkti allar tegundir af fólki. Hún er full af andstæðum og undarlegu drama. Þegar ég bað hana um húsaskjól fyrir löngu sendi hún mér afar hlýlegt bréf og hlakkaði þessi ósköp til að fá mig í hús. Þegar ég mætti sagði hún mér að koma eftir mánuð. Þegar ég þrjóskaðist við lét hún mig fá besta herbergið í húsinu en sagðist jafnframt ekki hafa neitt pláss fyrir mig og þurfa fljótlega að henda mér út því hér væri mikið um að vera og þyrfti að nýta hverja smugu. Síðan þá hef ég ekki séð nokkurn mann á hrakhólum.
Í gær fórnaði hún höndum þegar ég mætti, stökk upp og spurði hvort ég vissi ekki að það væri verkfall. Jú ég sagðist hafa stoppað hjá aðgerðarsinnum en sjálf væri ég ekki í verkfalli hér enda gestur.Ég þorði ekki að spyrja hana hvað hún væri að gera í vinnunni. Ég bað hana um hjálp við að framlengja bókasafnskortið. Hún taldi það vonlaust mál. Hún yrði að hafa samaband við Júlían og gæti ekki verið að biðja hann um að forgangsraða svona smáræði nú þegar hann væri orðinn næsti yfirmaður háskólans. Ég skildi það vel að vararektor hefur annað við tímann að gera en útbúa bókasafnskort fyrir kerlingar að norðan. Ég sagðist þurfa að skila bókasafnsbóknum mínum. Hún bað mig í guðanna bænum að fara ekki á bókasafnið á þessum verkfallsdegi. Eru þau á bókasafninu í verkfalli spurði ég. Nei en Vigga taldi eins víst að háskólakennararnir myndu setja upp víggirðingar og jafnvel slást. Mér varð hugsað til þessara fimm sem stóðu með spjaldið við aðalbygginguna. Þau virtust frekar hættulaus en kannski höfðu þau sent ofbeldisfullu kennarana á bókasafnið. Kvaddi Viggu og kinkaði aftur kolli til öryggismannsins sem passaði okkur tvær fram eftir degi.

Fór i dagslok á bókasafnið að skila bókunum. Kíkti laumulega fyrir horn til að forðast gúttóslaginn en allt virtist með kyrrum kjörum og jafnvel komið smá vorlykt í loftið. Annað hvort voru hættulegu háskólakennararnir í kaffi eða bara farnir heim. Á bókasafninu talaði ég við elskulega stelpu í þjónustugatinu. Sagði henni að aðstoðarrektor væri víst of upptekinn til að búa til nýtt kort handa mér. Hún hló og framlengdi kortið án nokkurra vandræða. Vonandi verður hún einhvern tíma rektor Glasgowháskóla

Hómalón

Dóttlan mín farin aftur heim og skilur eftir sig einmana móður, þúsund tóma plastpoka og undarlega hitakremslykt í stofunni. Við erum búnar að hafa það afar gott saman síðustu daga og dagskráin hefur verið nokkuð einföld. Eftir léttan morgunverð höfum við axlað regnhlífarnar og ætt í gegnum regn eða slyddu í miðbæinn þar sem við höfum að mestu haldið til HM og Primark. Stundum höfum við gert stutt stopp til að setjast á kaffihús eða jafnvel bar til að safna orku en svo haldið áfram þar til okkur hefur verið hent út úr búðum í dagslok. Ég tuða aðeins í dóttlu um nægjusemi og sjálfbæra veröld, hún kaffærir mig í einhverjum óskiljanlegum rökum. Eitt kvöldið var sérstök frétt í BBC Skotland um að hagur landsins væri a vænkast. Við töldum okkur eiga þátt í þeirri upprisu. Á kvöldin höfum við eldað eitthvað í pínulitla eldhúsinu mínu og borið á hitakrem á þreytta fætur og axlir. Í gær bættum við um betur og fengum okkur feisliftmaska og lituðum á okkur hárið.

Og svo voru þessir dagar farnir og enn á ný kominn tími til að strekkja á naflastrengnum sem dóttla hefur lýst sem ofursterkri gúmmíteygju: það má teygja hana dável en að endanum skreppur hún alltaf saman. Ég fylltist svo miklum aðskilnaðarkvíða að ég fylgdi henni í strætó alla leið út á völl. Hún hofði ásökunaraugun á mig þegar að hún setti töskuna sína í tjékkið og í ljós kom að hún vóg aðeins 16 kg. Það þýðir að enn lágu 4 kg ókeypt í Primark.

Tók strætó aftur til Glasgow ein og lítil. Til að nota daginn ákvað ég að fara í bæjarskrifstofuna og borga skattinn minn og láta svo klippa mig sem mér finnst alltaf erfitt dæmi í útlöndum. Gekk illa að finna skattinn en eftir að hafa þvælst hús úr húsi náði ég sambandi við opinberan starfsmann í gegnum dyrasíma sem sagði mig á næstum réttums tað en að það væri allt lokað. Akkuru spurði ég og fékk að vita að í dag eru allt skattafólkið í stafftreining. Nú jæja, prófa aftur síðar í vikunni og fæ þá vonandi vel þjálfað lið til að tala við.
Næsta verkefni var þá klippingin. Þurfti reyndar að kaupa mér skæri um daginn og var lengi vel að velta því fyrir mér hvort ég gæti ekki tekið smá klippingu sjálf. Hætti við það og ákvað að fara til þeirra félaga Tony og Guy sem klipptu mig einu sinni í Oxford þannig að ég þorði ekki út úr húsi í viku ...en varð svo ánægð þegar á leið. Gekk illa að finna þá en þegar það tókst kom í ljós að einföld klipping kostaði rúmar 12 þúsund krónur. Mér fannst það dýrt og kvaddi. Fór heim á mína Dumbartongötu og fékk þar klippingu fyrir helmingi minna fé – en það getur líka verið að ég hafi borgað miðað við gæði.

Ég skil ekki alveg þessar hárgreiðslustofur í útlöndum. Þarna var enginn inni nema ég og fjórar starfsstúlkur. Fyrst kom neminn og klæddi mig úr kápunni og spurði hvort ég væri með hreint hár. Ég sagði já. Hún þríþvoði á mér hárið. Setti mig í stólinn til Carmen sem tók lint í höndina á mér og kynnti sig. Hún spurði svo hvernig hárið á mér væri þegar það væri þurrt. Ég reyndi að lýsa því hvernig hárið á mér var þegar ég gekk inn á stofuna hennar nokkrum mínútum fyrr. Hún spurði hvort það væri liðað. Já sagði ég nokkuð stolt. Við ákváðum saman að halda stílnum en stytta það vel. Hún mundaði skærin og klippti ein fjögur hár af hausnum á mér. Náði svo í hárþurrkuna og byrjað að blása og stílesera með pínulitlum hárbursta. Ég fylltist örvæntingu. Hún náði í alls konar efni og sturtaði í hársvörðinn og hélt áfram að blása. Þetta tók óratíma og mig fór að gruna að Carmen héldi að ég væri komin í greiðslu en ekki klippingu. Sagði því gráti nær: Ætlarðu ekki að klippa mig meira? Hún horfði ströng á mi g og sagðist þurfa að ná í fleiri efni til að textúlæsa hárið. Þannig væri fyrst hægt að klippa það. Svo setti hún fleiri efni í hárið, hitaði sléttujárnið og mundaði af leikni. Eftir mikla textúlæsingu klippti hún aðeins meira, náði í spegil og brosti glöð. Ég sagði meira, hún varð súr, klippti smá meira og náði svo í lakk og lakkaði vel yfir allt. Brosti aftur eins og sól, skrifaði nafið sitt á kort og vonaðist til að ég nyti þess sem eftir væri ferðarinnar. Fór heim með næstum hárið og 6 tegundir af hárpródúkti í því. Jæja ég á þó altént skærin ennþá.

Það er þögn í íbúðinni á Kennoway Drive og ég næ mér í dagatal til að telja dagana þar til ég flýg aftur heim til minna. Þeir eru sem betur fer ekki margir.

Öskubuska

Dóttlan mín er komin í helgarheimsókn. Hún lenti um hádegisbil á laugardag og ég tók strætó út á völl að sækja hana. Eftir að hafa knúsast smá og borðað skoskt brauð var okkur ekkert að vanbúnaði. Við settum undir okkur hausinn og héldum út í slyddu og slagveður og örkuðum blautar í fæturna alla leið oní bæ. Dóttlan baugótt og ósofin ljómaði eins og sól þegar í gegnum mugguna fór að grilla í langþráð kennileiti: HM og Primark. Hún var komin heim. Þetta var samt fyrst og fremst könnunarferð fyrir frekari víking. Hún rétt svona skimaði hillur og rekka haukfráum æfðum augum, greip örsnöggt í flíkur og kannaði kostnað og gæði. Umreiknaði úr pundum í aura og áætlaði hagnað. Bætti við vísitölum og áhættukosnaði og kinkaði kolli þokkalega sátt.

Yfirlýst markmið ferðar í dag voru skór. Og skó fann hún. En bara einn. Sá var reyndar á mjög góðu verði. Og flottur. En stakur. Öldruð móðirin skreið örvæntingafull á maganum á milli hillurekka í leit að hinum. Dóttlan talaði við örþreytta og frekar kærulausa starfsmenn. Fyrir þeim var týndur skór ekki endir alheimsins. Þeir söguðu að vísu yes, yes en héldu svo bara áfram að raða í hillur og undirbúa næsta dag. Við hugleiddum ampúteringu. Móðirin skreið áfram um gólfin. Við mægður játuðum okkur sigraðar þegar ljósin í kauphöllinni voru slökkt og öflugir öryggisverðir mættu upp rúllustigana til að henda okkur út.

Fórum heim og borðuðum pasta til að hlaða fyrir næsta dag. Vöknuðum eiturhressar þrátt fyrir skóleysið og hófum daginn á flóamarkaði. Borðuðum líka í fyrrum teppaverksmiðju sem nú hýsir frægt brugghús. Ákváðum að þá væri komið nóg af hámenningu og réðust aftur í innkaup. Dóttlan sem fyrr örugg og ákveðin í fasi, ég alltaf að leita að henni. Það var ekki auðvelt, sérstaklega ekki eftir að hún fór að klæða sig í nýkaupin jafnóður.Var ýmist að leita að stúlku í svartri kápu eða brúnni.

Held að uppskera dagsins hafi verið þokkaleg. Við sátum í það minnsta saman í sófa í gær í nýju náttkjölunum okkar og borðuðum alíslenskt ostapopp.

Það er runninn nýr dagur. Dóttla sefur enn. Hér á stofuborðið sé ég að hún hefur lagt lista yfir það sem enn vantar. Það er strangur dagur framundan.