Hugrenningatengls um áhyggjur

Þetta er undarleg færsla sem er tilkomin eftir afar krókótta þanka en þannig er að ég komst í tæri við bók um kennara og kennslu sem lofar afar góðu og ætlaði satt að segja að hafa þennan pistil um kennarastarfið. En sá fljótt að ég þyrfti að undirbúa mig mun betur til að gera því merkisstarfi þau skil sem það verðskuldar og dugar ekki að kasta til höndunum. En í gær sátum við Andrew skrifstofufélagi bak í bak yfir okkar verkefnum og vorum svona í forbífarten að ræða málin yfir öxlina og m.a. að tala um áhyggjur og einhvers staðar í samtalinu fór hann með sínum ástralska framburði að tala um fólk sem væri ‘prone to worry’ - og mér heyrðist hann segja ‘prune to worry’ og sá strax fyrir mér stóra, svarta áhyggjusveskju. Sá þetta alveg fyrir mér – góð og falleg hugsun er eins og safarík plóma en svo hellast áhyggjurnar yfir og hugsunin verður dökk og hrukkótt og steinninn í miðjunni risastór og má alls ekki gleypa. Og já - ég er vissulega áhyggjusveskja og það sem verra er að með genum og uppeldi hef ég komið þessu áfram í hana dóttlu sem getur á köflum verið enn meiri sveskja en móðir hennar. En hvernig tengist þetta svo kennarastarfinu? Jú því þegar ég var að hugsa um kennarastarfið - á undan sveskjunum- fór ég að hugsa um minn eigin kennaraþroska og varð þá hugsað til Ragnheiðar vinkonu minnar Ásgeirs sem ég kenndi með í mörg ár á unglingastiginu. Og hún kenndi mér sko margt en mest þó að vera aðeins minni áhyggjusveskja í kennslu. Eins og allir vita taka unglingar m.a. út sinn þroska með því að prófa sig áfram í tilverunni með mishóflegu uppsteyti við þá sem yfir þeim vilja ráða - eins og kennara. Þannig vaxa þeir og þetta hefði ég átt að vita en ótrúlega oft lét ég plata mig með í leikinn og fór að býsnast yfir einhverjum smámunum. Ragnheiður hafði annað lag á. Þegar að unglingarnir gerðu sitt besta til að ganga fram af okkur hló hún dillandi hlátri og skemmti sér konunglega og sló þar með öll vopn úr höndum uppreisnasinna sem yfirleitt hlógu bara líka. Og mál sem hefðu orðið í mínum meðförum margra tíma núningur og leiðindi gufuðu upp á methraða. Og þar sem ég var að rifja þetta upp fór ég að hugsa að líklega hefði ég verið svo lánsöm í lífinu að eignast vinkonur sem hafa einmitt þennan eiginleika að vera bara alltaf plómur. Áslaug vinkona - sem hefur einmitt þennan hæfileika að geta hlegið að minniháttar málum - hefur ítrekað reynt að kenna mér áhyggjusveskjunni móttóið: Einfaldaður líf þitt. Þetta er gott móttó að lifa eftir og felst bara í svona smá hlutum eins og að kaupa köku í stað þess að baka hana – ef baksturinn veldur þér á þeim tímapunti áhyggjum og hrukkum. Hvar værum við áhyggjusveskjurnar staddar án slíkra vina?