Blújín blús

Mér finnast gallabuxur megaflottar – á öllum nema mér. Það eru auðvitað til trilljón snið svo að allir geta fundið sitt rétta – nema ég. Ég hef aldei fundið mínar réttu buxur. Ég á reyndar einar sem mér þykir vænt um og kom með hingað út. En þær eru orðnar meira en áratuga gamlar og verulega hverfandi. Þetta eru einu brækurnar hér í skápnum utan sparibuxurar enda stóð til að nýta dvölina hér ytra í að finna nýjar. Anna á 28 pör af gallabuxum sem smellpassa og hún sagði mér að fara í Gap – þar gætu allir fundið sér gott par. Ég fór í Gap og fékk aðstoð elskulegrar stúlku til að finna það eina rétta. Fyrst vildi hún vita að hvaða lit ég væri að leita – bara svona bláum sagði ég og hún benti mér á bláu hillurnar þar sem var að finna buxur í öllum litbrigðum himinsins. Ég valdi einn. Hún spurði næst hvers konar leggi ég vildi. Bara svona eins og mína eigin sagði ég. Nei viltu frá útvíðar um kálfa, beinar niður, aðþrengdar um kálfa. Bara svona beinar sagði ég. Ókey viltu fá flögrandi um lærin, beinar með lærum eða umfaðmandi um lærin. Bara svona beinar sagði ég enn og aftur. Viltu fá niðursniðnar í mittið eða meðalháar spurði tátan og þarna var ég alveg viss. Ég vil fá þær hátt upp í mittið og helst brókaðar upp undir handveg sagði ég en hún hefur kannski ekki skilið mig. Fór inn í klefa með þessar útvöldu sem sátu flottar á rassi, lærum og leggjum en náðu ekki hálfa leið upp að nafla. Er þetta meðalhátt snið spurði ég stúlkuna sem svaraði játandi og ég velti því fyrir mér hvert hið lága gæti mögulega náð og kvaddi buxnalaus.

Í gær hjálpaði ég henni Önnu að flytja. Ég skottaðist upp og niður 50 tröppur með ótal kassa og poka og bar þá svo upp í nýju íbúðina hennar. Fór aftur í þá gömlu og gerði stórhreingerningu. Kom heim ánægð með dagsverkið en dálítið skítug. Þar ekkert sérstakt var á dagskránni í dag setti ég í vél seint í gærkveldi og þvoði buxurnar mínar einu. Í morgun vakanaði ég við að sólargeisli skreið yfir sængina mína og stuttu seinna hringdi Anna hin nýflutta, var á leið til fjalla með félögum sínum Susi og David og bauð mér með ef ég kæmi mér til hennar í hvelli. Ég stökk á þvottasnúruna og uppgötvaði að gallabuxurnar voru rennblautar. Setti kyndinguna í botn, ofninn á 5 og lagði þær þar á meðan ég gleypti í mig morgunmat. Það stóð gufumökkur upp af buxunum en þær voru enn blautar eftir morgunmatinn. Náði í ferðahárþurrkuna og blés í báðar skálmar og skreið svo í þær rakar og hljóp af stað.

Ég sagði ferðafélögunum mínum frá vandræðum mínum. David sagði ekkert en þær stöllur töldu aldeilis ófært að eiga bara eina brók og Susi hin danska sagði að ég ætti að drífa mig niður í TKMax. Þar væri hægt að fá hátískuvörur síðasta árs á engu verði. Ég sá að Anna var skeptísk. Göngutúrinn var frábær en ég hefði ekki þurft að hafa miklar áhyggjur af blautum gallabuxum því skoskar heiðar eru vætusamar á þessum tíma árs og það flæddi grimmt í gegnum hlaupaskóna mína (og sem betur fer út aftur) og buxurnar urðu blautar og moldugar upp undir lær.

Komin heim hellti ég úr skónum, koma hita í tærnar og hélt af stað í bæinn að finna TKMax – sem er merkileg megafatasjoppa. Þar fann ég til 14 pör af gallabuxum sem ég dröslaði á eftir mér inn í búningsklefann og mátaði. Eftir 13 var ég gráti næst. Þær síðustu hins vegar pössðu – ókey voru svo sem ekki greit en pössuðu. Ég kíkti á merkimiðann og þær voru á býsna góðu verði. Rak þá augun í leiðbeiningamiða. Þar stóð að þessar buxur væru litaðar með einstökum indígólit – þær mætti því alls ekki þvo heldur setja í þurrhreinsum. Þær ættu það jafnframt til að lita við snertingu og gætu litað húð. Blæ mí (sem þýðir: hvers konar bull er þetta!). Rosa gaman að koma í nýju buxunum í boð og þurfa að biðja húsráðendur um plastpoka undir rassinn! Enn skemmtilegra að hátta sig úr þeim laugunum og hafa bætt á minn náttúrlega náföla húðlit, dimmbláum blæ frá mitti og niðrúr. Ég skilaði öllum buxunum hágrátandi. Á leiðinni út gekk ég, blinduð af tárum, beint á rekkann með svörtum kjólum. Ég get kannski ekki keypt mér gallabuxur en ég er alveg dúndrandi góð í að kaupa mér svarta kjóla. Fór hamingjusöm heim með tvo, annan svona tipsí kokteilkjól sem ég get ekki ímyndað mér við hvaða aðstæður ég ætti að nota og hinn .... ja hann minnti mig svo á íslenskan svörð í vorleysingum – að ég fylltist heimþrá og bara varð að fá hann. Só! Æma materíal görl!

Af eróbikk og öðru erfiði

Þegar ég er í heimahögum er íþróttaiðkun mín í nokkuð föstum skorðum (sem betur fyrir miðað við stöðuna hér ytra). Á mánudögum dregur Steinunn þjálfari mig síðbotna og seina einn Hallgrím eða jafnvel kirkjugarðinn. Hún hvetur mig líka í styttri sprettum og brekkuhlaupum á miðvikudögum. Aðfaranótt þriðjudags og fimmtudags (að mati Hannesar) velti ég mér sofandi fram úr rúminu til að mæta í morgunleikfmi til Ásdísar sem hefur þann einstæða hæfileika að láta eldriborgara eins og mig halda að þeir geti um það bil allt. Á laugardögum tek ég snúning um Nesið ásamt góðum félögum áður en ég mæti í andlega og líkamlega nærandi tíma hjá henni Þórhöllu. En nú eru allar þessar frábæru konur sem venjulega sjá um mig fjarri góðu gamni og ég þarf að finna út úr spriklinu sjálf. Mætti að sjálfsögðu hingað með hlaupadótið mitt en hef ekki verið eins duglega að hlaupa og ég hafði ætlað mér (og nenni ekki að telja upp allar mögulegu afsakanir sem ég hef fyrir því en þær ná frá mjaðmaverkjum upp í veðráttu og villur).

En þegar ég hafði náð áttum hér ytra datt mér í hug að athuga hvort ekki fylgdi íþróttahús þessum flotta háskóla. Og hvort það geri, ekkert smá flott hús og meira að segja tvö þó ég hafi ekki enn fundið hitt. Ég tölti því fyrir viku inn í Stevenson bygginguna og talaði þar við ljúfling með rastalokka. Sagði að ég væri hér í heimsókn fram í byrjun apríl og langaði svo að komast í ræktina. Hann sagði að ég yrði þá að borga. Ég sagði honum að ég ætti fullt af peningum. Hann rukkaði mig um 14 pund fyrir mánuðinn (sem er álíka og ég borga sem ófélagsbundin fyrir einn tíma í World Class), tók enn eina rafræna mynd af mér (þar sem ég er áfram úfin og undarleg) og bjó til handa mér kort sem ég setti kampakát í veskið mitt. Nú er ekki lengur þverfótað þar fyrir kortum.

Á mánudaginn ákvað ég að væri rétti tíminn til að láta reyna á kortið og eftir að hafa lesið mér til um öll 16 prógrömmin sem þarna eru í boði til að temja kroppa ákvað ég að mæta í tótal boddí vörkát í sal ES. Það var ekki hlaupið að því að komast á áfangstað. Ég þurfti að kaupa skápalykil og svo var snúið að finna rétta búningsklefann því að húsið er á sex hæðum með sundlaug í kjallaranum. Fann klefann en stóð svo eins og ringluð gömul kona og gat engan vegin fundið út úr því hvernig ætti að læsa skápnum (hafiði ekki séð svona gamlar og ringlaðar konur í búningsklefunum - kannski ekki þið strákar?). Fékk hjálp við það og fann salinn. Stóð þar feimin eins og gömul kona mætt í hópastarf á Leikskólaborg. Ég hefði sem best getað verið móðir allra þarna nema nokkura. Hefði getað verið verið amma þeirra. Sem betur fer skutust inn í byrjun tímans tvær sem voru svona aðeins farnar að þroskast og ég gat brosað til þeirra og fært mig svona smávegis upp að hliðinni á þeim. Kennarinn var skoskur og þegar talað er með skoskum hreim í míkrafón og andað með um leið er erfitt fyrir auman Íslending að átta sig á hvað á að gera næst. Við völdum okkur lóð að vinna með og til að sýna þessu ungviði að ég gæti nú ýmislegt fann ég mér þyngstu lóðin og sveiflaði þeim upp og niður eins og enginn væri morgundagurinn. Hnussaði og fannst þetta frekar létt allt saman og varð hugsað til minna kvenna heima sem virkilega láta mann finna til tevatnsins (hvað þýðir það nú?). Bætti því við hálftíma hlaupi á bretti sem ég geri aldrei, aldrei, aldrei heima enda er hver mínúta þar fyrir mér eins og ár – og verulega leiðinlegt ár meira að segja.

Á þriðjudginn var ég helaum frá tám upp í háls og komst varla út úr rúminu. Á miðvikudaginn gat ég varla gengið, haltraði í skólann og ákvað að mæta aftur í tíma til að reyna að ná úr mér harðsperrunum. Valdi í þetta sinn korbolls sem felst í því að allir fá stóran bolta og gera alls konar æfingar á honum. Þetta var nokkuð skemmtilegt og ég hélt ég yrði svona eins og selur að leika listir sínar í sædýragarði. Þau ungu lágu þvers og kruss yfir boltann og réttu fætur og hendur rólega upp og niður meðan ég valt hægri og vinsti og var oftar undir boltanum en ofan á. Unglingarnir hlógu að mér – en hey - ég er öllu vön sem kennari á unglingastigi. Fór aftur á brettið og tók eitt ár þar í viðbót – las CCTV in operation skiltið 100000000000 sinnum og reyndi að efla sjálfsagann með því að reyna að horfa ekki á klukkuna (náði 13 sekúndum lengst). Er ekki frá því að þetta hafi aðeins slegið á harðsperrurnar því í gærkvöldi gat ég næstum gengið venjuleg á ný.

Í dag var ég bara kokhraust þegar ég mætti í súmba í stóran sal í fimmtu hæð. Eignaðist vinkonu fyrir utan salinn, finnska stelpu frá Jyveskyla – sagði henni að ég hefði heimsótt bæinn hennar fyrir 12 árum. Þá hefur hún líklega ekki verið fædd. En við brostum til hvor annarar á meðan við reyndum að hrista axlirnar og sveifla mjöðmunum og snerum yfirleitt í aðra átt en allir hinir. Skemmti mér konunglega og hafi unglingarnir hlegið að mér þá hló ég í þetta sinn bara með.

Út og suður um ekki neitt

Dagurinn í gær var eitthvað óskaplega sundurlaus og skrítinn. Það hefur kannski átt sinn þátt í því að mér gekk engan veginn að sofna í fyrrakvöld og plastíkeaklukkan var löngu orðin þrjú þegar ég síðast mændi stressuð á hana. Veit ekki hvað olli þessu staðbundna svefnleysi. Kannski var það sultur því þegar ég fór fram undir þrjú og fékk mér að borða skánaði þetta allt. Hitt getur líka verið að bókin Ljósa eftir Kristínu Steins sem ég tók með mér sem sparilesningu að heiman hafi haldið fyrir mér vöku. Ég var upp úr miðnætti farin að þjást illilega af meðlíðan með Ljósu og átti afar erfitt með að sleppa hendinni af örlögum hennar. En fyrir vikið var hausinn svolítið ullarlegur þegar ég vaknaði aftur við plastíkeaklukkuna tæpum fjórum tímum síðar. Ég átti deit við Kathy sem er námskrárstelpan hér í Glasgow háskóla en mundi ekki hvort það var kl. 9 eða 10 svo ég ákvað til örggis að vera mætt í fyrra fallinum (auðvitað var svo viðtalið kl. 10 svo ég hefði sem best getað sofið áfram).

Ég lagði af stað fótagangandi í skólann en áttaði mig sem betur fer fljótleg á því að ég hafði gleymt töskunni minni og þurfti því að snúa við aftur og ná í hana. Hélt aftur af stað – einbeitt - því þessi skólaganga var ekki neitt venjulegt rölt heldur hafi skýran tilgang – að finna vettlinginn minn sem ég virðist hafa týnt á leiðinni heim í fyrradag. Þetta er ekki neitt gamanmál því ég held ég hljóti að vera heimsins mesti vettlingatýnari og skil ekki bara hvað veldur. Hugsanlega má skrifa þetta á uppeldið (er það ekki alltaf leið) því sem barn átti ég ömmu sem sat á melunum og prjónaði vettlinga og sokka út í eitt. Plöggin setti hún jafnóðum í kommóðuskúffu. Þegar ég týndi vettlingum var alltaf annað hvort hægt að fara í skúffuna eftir nýprjónuðu pari eða – ef ég týndi bara öðrum - sýna ömmu þann staka og hún var þá ekki lengi að búa til annan eins. Það eru reyndar dálítið mörg ár síðan að amma Guðrún dó - að minnsta kosti feikinógur tími fyrir mig til að færa að taka meiri ábyrgð á vettlingunum. En það er sama hvað ég reyni – þeir bara fara eitthvert. Ég á vettlinga – ýmist pör eða staka - út um allt Ísland - heim og nú líka í Glasgow – margar þúsundir af þeim. Þetta er líklega mitt framlag til alheimsvæðingar. Og þetta er bráðalvarlegt því ég með veiki sem heitir Raynords syndróm og lýsir sér í steindauðum,köldum puttum sem bara verða að vera í vettlingum.
En ég sem sagt gekk þarna í skólanní morgun eins og sporhundur með nefið niður í stétt og fann mjög margt áhugavert. Ég fann t.d. slatta af peningum, barmnælu með fjólubláu blómi, rauða hárspöng, tvær ónýtar regnhlífar, tóbaksklút og þrjá staka vettlinga - en engann sem passaði við minn. Núna veit ég ekki hvort ég á að fara i bæjarleiðangur til að finna nýja eða bara láta duga að ganga um eins og Mækol Jakson þar til fer að vora – hugsa það betur.

Nú en viðtalið við Kathy námskrárkonu var hins vegar skemmtilegt og gagnlegt og eftir það fékk ég að fara á fyrirlestur um mikilvægi samstarfs í háskólum (jájá) og þá fékk ég líka samlokur og djús. Settist svo við skrif en ullinn í hausunum hafði ef eitthvað er bara flækst meira og var eiginlega orðin stálull svo eftir að hafa starað á lyklaborðið í næstum klukkutíma pakkaði ég niður og þrammaði heim. Flest af dótinu sem ég fann í morgun var enn á götunni nema peningarnir voru farnir. Ákvað að gera það sem helst er hægt að gera heilalaust – kíkja í búðir. Af því mér hafði nú gengið nokkuð vel að kaupa peysu í seinnihandarbúð í síðustu viku (sjá fyrri blogg) fannst mér rétt að klára bara þann kafla í dvöl minni hér og fara í allar slíkar á Dumbartonstræti. Þær eru rétt um þúsund. Gaf mér 15 pund til fjárfestinga og kom alsæl heim með kápu, topp, hálsmen og tvær bækur þar af önnur Lonely Planet bók um Ísland á aðeins 2 pund! Kannski skrítið að kaupa þannig bók um sitt eigið heimaland en með í bókinni er eru líka Grænland og Færeyjar og það eru í bili mín uppáhaldslönd. Er ekki frá því að þessi kaupþerapía hafi aðeins slegið á stálulllina en þó ekki meira en svo að þegar ég kom heim taldi ég réttast að skríða bara aftur undir sæng með Ljósu og örlögum hennar.

Súldasker

Í gamla daga þegar ég var að kenna unglingum upp á Skaga ensku fengum við stundum lánaðar kvikmyndir hjá Námsgagnastofnun til sýna nemendum. Þessar myndir áttu að áhuga barnanna á tungumálinu og áttu það flestar sameiginlegt með klámmyndum (að því að mér er sagt – ekki að ég viti neitt um slíkt af eigin reynslu) að hafa frekar einfaldan söguþráð. Ein þessara mynda var í miklu uppáhaldi hjá mér. Mig minnir að hún hafi heitið Sumarið allt á einum degi (One summer in a day) og gerist í skólabekk í óræðri framtíð eða á annarri plánetu þar sem sólin birtist bara á í örfáa tíma á margra ára fresti. Veröldin er þess vegna öll hin grámóðskulegasta. Og nú er von á sólinni og verið að undirbúa skólabörnin fyrir atburðinn stóra. Þau eiga m.a. að mála myndir af væntanlegri sól en gengur ill að ímynda sér hana svo sólin er líka máluð með gráum litum. Aðalpersónan í bekknum er stúlka sem hefur það fram yfir aðra að hafa séð sólina og áhrif hennar og fyrir vikið finnst hinum krökkunum í bekknum hún merkileg með sig og montin (jenteloven nema hvað!). Þegar stóri dagurinn rennur upp taka ófétin í bekknum sig til og læsa sögupersónuna inní geymslu og steingleyma henni þar. Því fer það svo að meðan krakkarnir í bekknum fá að upplifa sólina, sumarið, litina, fuglasönginn, flugurnar, blómin og trén þarf söguhetjan að láta sér nægja að fylgjast með litlum sólargeisla læðast inn um örsmaán glugga, fikra sig yfir vegginn og deyja að lokum út. Þegar sólin hverfur á ný ranka skólafélagarnir við sér, fyllast skömm, hleypa aðalpersónunni sorgmæddri út og færa henni í sáttarskini þau blóm sem þau höfðu tínt. En fórnin dugar skammt - sólin er farin. Þarna í sögulok var enskukennarinn ég ævinlega farin að hágráta og gat varla spólað til baka fyrir tárum og ekkasogum, unglingunum flestum til allmikillar skemmtunar.

Mér varð hugsað til þessarar myndar þar sem ég þrammaði eftir Dumbartongötunni í morgun, enn einu sinni vopnuð regnhlífinni minni (sem verður líklega að teljast mín bestu kaup hér í Glasgow). Til tilbreytingar var nú reyndar slydda í morgun en ekki þessi hefðbundna rigning. Það er bara þannig að þrátt fyrir nokkuð sterka pollýönnutendensa er næstum ómögulegt finna jákvæðar hliðar á veðrinu í Glasgow. Rigning og grámi ofan á rigningu og gráma. Þoka og súld. Raki og rennbleyta. Blautar tær standard hluti af tilverunni. Hoppípolla bæjarmóttóið. Varúð flóð – á hverju götuhorni.

Í gær fór Anna með mig í langan bíltúr að skoða ‚spectacular‘ útsýnið af vesturströndinni yfir eyjaklasana þar fyrir utan. Þar sást ekki ein einasta eyja. Við klifruðum líka upp í kastala þar sem á að vera víðsýnt í allar áttir. Við rétt svo sáum hvor aðra. Við keyrðum þvernhípta íslenska vegi meðfram strandlínunni. Þar sást engin strönd. Í síðustu viku ætluðum við á landsþekktan útsýnishól. Við fundum hann aldrei í þokunni.

Reyndar ef ég kafa djúpt hefur allt þetta gráa votviðri eina jákvæða hlið. Það er þegar – einstaka sinnum - í gegnum móðu og mistur - ég mikil undur sé - og himnarnir opnast og sólin birtist eins og kraftaverk undan skýjahulunni og allt það gráa hverfur si svona og verður ein allsherjar falleg litaorgía. Og eins og börnin í enskumyndinni forðum fyllist miðaldra kennslukona þvílíkri gleði að hún getur ekki annað en rekið upp gól og tekið létt stuðmannahopp á milli glampandi pollanna. Og þá fer yfirleitt að rigna á ný.

Gatan mín, Kennoway Drive, er bara venjuleg smágata en hún liggur svo út á alvörugötu, Dumbarton Road og hana labba ég oft á dag. Dubarton er á margan hátt lík þeim götum sem ég hef búið í nágrenni við í fyrri rannsóknarleyfum (Caledonian í London og Cowley í Oxford). Dumbarton er bráðlifandi og skemmtileg verslunargata þó hún yrði seint talin flott. Þar er að finna nokkrar konubúðir (svona Verðlista), fullt af smábúðum sem selja alls konar smáhluti og verkfæri, nokkur bakarí, eina brennivínsbúð, tvær hreinlætistækjabúðir, þrjár teppabúðir, eina arinbúð, pósthús, nokkur kaffihús, fullt af skyndibitastöðum, nokkrar krár, óteljandi hárgreiðslustofur, apótek, tanngómabúð (ég er ekki að ljúga), spilakassabúllur, mjög margar naglaásetningasjoppur og brúnkustaði - já og svo heilan helling af búðum sem selja föt og annað til styrktar öllu mögulegu. Þarna eru búðir reknar til styrktar Rauða krossinum, smáfuglum, sykursjúkum, fátækum, einfættum, leiðinlegum og guð má vita hvað. Ég hef lítil viðskipti stundað hér á Dumbarton fram til þess utan að fara með pakka í pósthúsið og svo keypti ég einu sinni kveikjara og klósetpappír í einni smávörubúðinni.

EN stuttu eftir ég kom var ég si svona að þramma heim eftir Dumbarton og rak þá augun í gínu úti í glugga í einni gömlufatastyrktarbúðinni. Hún stóð þarna hauslaus í svona líka fallegri svartri peysu með grænu munsti framan á (og reyndar líka með grænt hálsmen og græna hliðartösku - en það kemur þessari sögu ekkert við) og ég vissi ekki fyrr til en ég var orðin svona líka bráðskotin í þessari peysu. Mínar daglegu ferðir fóru nú í að athuga hvort peysan væri enn á sínum stað á þeirri hauslausu. Þegar ég fór að nálgast búðin byrjaði hjartað að slá aðeins hraðar og ég átti það til að andvarpa af feginleik þegar ég sá að hún var þarna ennþá. Hér loka búðir snemma og á götiunni minni setja búðareigendur stálgrindur fyrir alla glugga. Ég fann samt smá glufu á grindinni utan á minni búð og gat þannig fylgst með peysunni eftir lokunartíma.

Á leiðinni í skólann í dag gekk ég enn einu sinni fram hjá búðinni og kinkaði kolli til þeirrar hauslausu, snerist svo hugur, herti upp hugann og fór inn. Í búðinni var skrítin lykt og allt fullt af gömlum fötum, gömlum bókum og gömlu drasli. Búðarkonan var samt frekar ný og óörugg. Ég klifraði yfir haug af pappakössum, náði taki á peysuerminni og spurði: Má ég máta þessa peysu? Búðarkonan varð vandræðaleg en sagðist þurfa að ræða við yfirmann sinn. Ég hékk áfram á peysuerminni en hún hvarf á bak við tjald og kom svo aftur til baka enn vandræðalegri og spurði: Ætlarðu örugglega að kaupa hana? Ég varð þurr í munninum. Ég er ekki sterk í áhættufjárfestingum. Líklega er ég ein af fáum Íslendingum sem tók enga áhættu í góðærinu, keypti engan jeppa, fékk mér aldrei nýtt eldhús, tók aldrei myntkörfulán. Ég andaði rólega, kyngdi óttanum og sagði já. Búðarkonun hvarf aftur fyrir tjaldið að tala við yfirmanninn sem kom svo að vörmu spori og saman smelltu þær handleggjunum af þeirri hauslausu og fyrr en varði stóð ég með peysuna í höndunum. Þrátt fyrir fyrri skuldbindingar fór ég með peysuna í mátunarklefann og þar kom auðvitað í ljós að hún er dálítið ljót, eiginlega of stór, líklega úr akríl og ég lít mjög undarlega út í henni. Ég er kona sem stend við mitt svo ég borgaði þegjandi og hljóðalaust fyrir hana (næstum 800 krónur, fékk ókeypsi poka, þakkaði búðarkonunni fyrir og kvaddi. Þegar ég kom út var sú hauslausa komin í mosagræna vaffhálsmálspeysu. Mér fannst hún ótrúlega flott.

Eins og ég hef kannski minnst á áður var ég búin að grenja mig inn á tvo háskóla hér í Glasgow áður en ég fór að heiman. Þessi tveir eru afar ólíkir, Strathclyde er hér aðeins austur fyrir miðbæ og er ‚nýlegur háskóli‘ þ.e. hann er ekki nema svona 200 ára gamall. Hann er víst stofnaður fyrir fé sem John nokkur Anderson, heimspekiprófessor, lét eftir sig einmitt í þeim tilgangi að stofna skóla þar sem nemendur gætu lært eitthvað gagnlegt. Hann er að finna í alls konar nútímalegum byggingum sem eru dreifðar yfir nokkrar götur. Kennslmiðstöðin er í húsi sem gæti við fyrstu sýn verið skattstofan og hinum megin við götuna er verið að grafa fyrir nýjum grunni. Glasgow háskóli er hins vegar fjórði elsti háskóli Englands, stofnaður 1451 og er svona á við fíniríin sem ég er vön frá Oxford. Aðalbyggingin er ótrúlega falleg, stendur hátt og er eitt af þeim kennileitum sem ég hef notað til að lóðsa mig aftur heim þegar ég er villt í bænum. Þeir eru líka með sína eigin á sem rennur um háskólalóðina. Kennslumiðstöðin þeirra er líka í sérhúsi eins og sú hjá Strathclyde en þeirra hús er eins og miðaldahöll (sjá mynd)og hér er öryggismaður sem fyglir manni upp teppalagða stiga þar vítt er til veggja og hátt til lofts. Ég er svo snobbuð að ég vildi miklu frekar fá borð og stól í þessari kennslumiðstöð en hinni en kunni ekki við að segja stýrunni frá því svo ég laug einhverju öðru gáfulegu upp. Stýran hefur alveg rosalega mikið að gera og þarf að hlaupa daginn inn og út upp og niður þennan stóra stiga en gaf sér samt tíma til að hlaupa með mig um allt hús og kynna mig fyrir öllum. Ég man að sú fyrsta sem ég hristi spaðann á heitir Heather en eftir það er allt í móðu. Það voru hins vegar allir voða kammó og glaðlegir í framan svo ég hlýt að kynnast þeim betur síðar. Stýran dró mig undir súð þar sem ég hef smáherbergi til að byrja með en á mánudaginn fæ ég risakontórinn hennar (sem hún hafði áður en hún varð aðalstýran). Ég er hálfstressuð yfir þessu flotta herbergi. Ég er líka búin að fá kort til að komast hér inn og út og nafnið mitt er komið á skilti niðri í andyri og þar á ég að ýta á in eða out eftir því hvort ég er hér innandyra eða utan. Mér fannst flott að sjá nafnið mitt þarna. Stýran hljóp svo með mig út á bókasafn til að fá fyrir mig 30 daga bráðabirgðakort. Nú á ég kort með mynd af mér úfinni að brosa út í annað – en það virkaði reyndar ekki þegar ég lét svo reyna á það. Tók samt túr um bókasafnið, fann rekkana mína, settist þar á koll og klappaði á kilina á gömlum vinum sem ég á í hillu heima. Ég bað um að komast á netið og þá urðu allir mjög áhyggjufullir, hristu höfuðið og sögðu að þá yrði ég að fara í gegnum eitserr sem ég skildi strax að var hið versta mál. Eitserr stendur víst fyrir HR sem er Human Resources og þar vinna hægvirk ómenni ef eitthvað er að marka svipinn á nýju vinnufélögunum. Ég þurfti því að fylla út fullt af blöðum fyrir eitserr og haldinn var skyndifundur um hvað væri hægt að gera við skorti mínum á NIN sem reyndist standa fyrir national identiy number. Ég setti inn mína gömlu kennitölu en þau voru efins á svipinn. Í hádeginu rölti ég aftur á bókasafnið og fann tímaritahilluna. Náði mér í tímaritið Teaching in higer education og las snilldargrein eftir Jan Smith – sem vinnur í kennslumiðstöðinni í Strathclyde og hugsaði: Kannski segja umbúðirnar ekki alltaf alla söguna um innihaldið (djúpt ekki satt?). Á eftir ætla ég svo út að drekka víský með Önnu.

Á rauðu ljósi

Það er kannski að bera í bakkafullan lækinn að blogga tvær færslur á dag - en það er bara smávegis tengt umferðinni hér í Glasgow sem er að gera mig gráhærða og ég verð að fá að skrifa um. Nei - það er hefur ekkert með það að gera að fólk hér skuli keyra röngu megin á götunni. Maður hefur nú svo sem lent í þeim ósköpum áður og mesta furða að ég skuli enn vera á lífi. Þegar ég þarf að fara yfir götu stend ég iðulega hálf út á akreininni og kíki eftir bílum til vinstri á meðan þeir koma æðandi upp að hægri hliðinni á mér. Í þessi þrjú skipti sem mér hefur verið boðið upp í bíl í vikunni hef ég hiklaust sest inn hægra megin og ekkert skilið í þessu stýri sem tekur allt plássið þar.

Nei, nei það sem er að trufla mig er ótrúlegt seinlæti gangbrautaljósa. Hér tekur svo langan tíma að koma grænt að bíðandi ungabörn nálgast unglingsárin, ungar konur verða miðaldra og gamlir eru bornir til grafar- og rauða ljósið logar enn. Ég hefði sem best getað lesið allar hrunskýrslunar á þeim tíma sem ég notað í að bíða eftir grænu ljósi þessa rúmu viku mína hér ytra. Ekki það að ég sé neitt rosalega að flýta mér eitt eða annað. Vandinn er hins vegar að ég er í Lífshlaupinu og tek nákvæmar mælingar á allri minni hreyfingu sem ég skrái samviskusamlega fyrir liðið mitt á bókasafninu í Stakkhlíð. Og þá stressar mig óneitanlega þessi endalausa bið eftir græna ljósinu þegar ég vappa daginn langan um þvera og endilanga Glasgowborg. Stundum stekk ég aðra leið þegar ég sé hvað verða vill. Í önnur skipti reyni ég að ganga hraustlega í sömu sporum (sbr. morgunleikfimina í útvarpinu) þó það veki furðu sambíðenda minna. Í nokkur skipti hef ég hreinlega áætlað biðtímann og dregið frá heildarhreyfingatímanum. Lokaúrræðið er svo að gefa skít í biðina á grænu og taka lífshlaupið í eiginlegri merkingu - yfir á rauðu.

Fræðileg skrif

Ég kom hingað til Glasgow með fögur fyrirheit um að klára ýmis verkefni og byrja á öðrum nýjum. Tók meðal annars með mér grein sem ég hef lengi verið að reyna að berja saman um Bologanferlið (nei þið þurfið ákkúrat ekkert að vita hvað það er - það hefur ekkert með þessa sögu að gera) en hefur gengið brösuglega með heima. Þar er alltaf eitthvað sem truflar og lítill friður til að sitja við og hugsa. En það er nú einmitt það sem við háskólakennarar fáum svo tækifæri til að gera í þessum rannsóknarleyfum okkar.

Mér gekk reyndar ekkert of vel við greinina til að byrja með hér ytra. Hugurinn eins og hrökkviskata og miklu skemmtilegra að leita uppi pipar og salt og góðar hlaupaleiðir heldur en hanga yfir þessu Bolognakjaftæði. En smátt og smátt fór hugurinn að róast og ég aðeins að gera einbeitt mér. Eins og mér finnst gaman að tala og skrifa alls konar bull eru fræðilegir textar mér erfiðir í smíðum. Ferlið er yfirleitt það sama, ég byrja nokkuð hátimbrað og svo fer allt í strand. Puða áfram og átta mig svo á því að ég skil ekki haus né sporð í viðfangsefninu. Hætti að skrifa og les aftur allt sem aðrir hafa skrifað um efnið. Sest aftur yfir textann, skrifa eitthvað bull, dílíta því jafnóðum. Eitthvað gengur ekki upp og ég fer að efast um ég ráði yfirhöfuð við verkið. Svo einhvern tíma í þessu pirrandi streði gerist eitthvað. Það er kannski ekki eins og þruma eða ljós heldur einhver pínulítil aðkenning af skilningi sem flöktir svona óljóst aftarlega í höfðinu. Nú snýst allt um að halda lífi í þessu litla flökti til að sjá hvort að það muni bera með sér einhverja lausn. Og stundum gerist það, það opnast glufur þar sem áður voru ókleifir veggir og nú er bara gaman að feta sig áfram og þræða stíga sem ég hef aldrei farið áður (svona þar til ég kem að næsta vegg). Í rannsóknarleyfinu gefst kostur á að taka þessa glímu til hins ítrasta og ég verð svo heltekin af efninu að ég vaknaði í nótt við að ég var að segja upp úr svefni: En ef Bolognaferlið væri .... og skammaðist mín smá.

Nú veit ég hreinlega ekki hversu hollt það er að sitja einn með sjálfum sér í útlöndum og hugsa ekki um neitt annað en Bolognaferlið. Það fer smátt og smátt að vanta einhvern strúktúr í daginn. Fyrst hætti ég að mála mig á morgnana, svo hætti ég að fara úr náttfötunum, í dag gleymdi ég að fá mér kaffi. Það stefnir allt í það að ég verði í marslok dregin hér óböðuð og brjáluð út úr húsi, af einherjum í skosku félagsþjónustunni, æpandi: Bolgogna, Bologna!

Svo að allt fari ekki á versta veg er ég búin að herja á Glasgowháskólann að leyfa mér að koma 'í vinnuna'. Hélt reyndar að ég hefði gengið vel frá mínum málum áður en ég lagðist í víking en eitthvað hafa skilaboð skolast til því þegar ég boðaði komu mína í byrjun mánaðar fékk ég bréf til baka frá deildarstýrunni sem bauð mér að kíkja við um hádegisbil þann 28. febrúar. Ég hugsaði minn gang. Skrifaði svo bréf þar sem ég sagðist sitja ein og yfirgefin í leiguíbúð og þyrfti nauðsynlega á því að halda að hitta fólk, fara í kaffi og komast á bókasafn. Hún sagðist ætla að reyna að gera sitt besta og kannski gæti ég komið við þann 24. Ég skrifaði aftur og sagðist ætla að koma með íslenskt súkkulaði. Hún sagði að ég mætti koma á morgun kl. 11.

Ég varð svo kát að ég ákvað í dagslok að ég yrði að fagna þessum sigri (og auðvitað Bolognaferlinu). Vissi ekki alveg hvernig svo ég ákvað að fara í göngutúr og taka tímann á því hvað ég verð lengi að labba í vinnuna á morgun. Það eru 28 mínútur.

Fyrsta vikan að baki

Mæjó, mæjó, komið sunnudagskvöld og ég þar með búin að vera rúma viku í Glasgow. Og tíminn? Já hann hefur vissuleg flogið en samt er líka langt síðan ég staulaðist hér upp töppurnar á Kennoway Drive í fyrsta sinn. En ég er búin að læra margt og mikið á þessari viku ef maður telur vel.

Ég rata orðið næstum blindandi héðan úr vestrinu niður í bæ og til baka. Ég kanna að taka subbinn fram og til baka ef fæturnir eru þreyttir. Ég veit að það er ódýrast að versla í matinn í Morrisons, næst í Sainsbury og langdýrast hjá þeim félögum Marks og Spencer. Ég veit núna að þó að Glasgow sé ekki beint þannig að maður falli í stafi yfir fegurð hennar (fyrirgefðu Glasgow) þá tekur ekki nema 10 mínútur að keyra út í sveit sem er jafnfalleg ef ekki fallegri en íslensk sveit (fyrirgefðu Ísland) og þar eru meira að segja fjöll sem ég gjörþekki að heiman.

Ég veit núna að bæjarbúar hér eru með eindæmum hjálpsamir. Opni ég kortabókina mína niður í bæ eru þeir óðar komnir mér til aðstoðar og það stoppar þá ekkert að hafa ekki hugmynd um hvar þeir sjálfir eru staddir (sumir hafa snúið kortinu á hvolf á meðan þeir eru að leita). Ég veit líka að hitaelementið í mér er einhvern vegin öðru vísi stillt heldur en annrra í bænum. Á meðan ég skelf af kulda í rakanum og rokinu ganga fram hjá mér strákar á þunnum skyrtum og vottar ekki fyrir bláma á vörunum á þeim. Ég veit núna að þessum götum sem ég geng í dag skoppuðu sem börn sjálf Lúlú (to sir with love), Mark Knopler og Alex Ferguson (kannski ekki hönd í hönd þó ég sjái þau þannig fyrir mér).

Og ég veit núna að hún Rugby Love sem stakk handskrifuðum miða inn um bréfalúguna í gær sem á stóð að hún hefi þvegið gluggana hjá mér og að það kostaði 5 pund - er ekki brjáluð - heldur indæl gömul kona sem býr á hæðinni fyrir ofan mig. Hún tók á móti mér í gömlum greiðsluslopp, varð himinlifandi að hitta mig (Íslendinginn) og skrifaði nafnið mitt niður á miða til að geta lært það. Ég þorði hvorki að spyrja hana af hverju hún væri að þvo gluggana mína né hversu oft hún ætlar að þvo þá.

Að finna höfuðáttir

Við háskólakennarar búum við þann munað að vinna af okkur kennslu sjöunda hvert misseri og fá þá svigrúm og styrk til fara í svokölluð rannsóknarleyfi (óvíst hvað þau fást lengi). Markmiðið er að gefa okkur greyjunum frí frá nemendaamstri til að fleyta áfram rannsóknum okkar til gæfu fyrir mannkynið (eða ekki!). Ef við viljum halda á ókunn mið til að sinna þessum verkefnum fáum við styrk. Og þá mætti ætla að ég hefði valið að liggja með fartölvuna á sólríkri strönd eða sitja í fjallaþorpi á Ítalíu. Sussu nei, ég valdi að finna mér kames hér í kaldri og rakri Glasgowborg. Hér ætla ég að dvelja í tvo mánuði og hef fengið inngöngu í að minnsta kosti tvo háskóla þar sem ég ætla að læra hvernig skoskir styðja sína háskólakennara til að verða betri kennarar og vonandi koma heim fróðari og full af alþjóðlegum kontöktum.

En fyrst er að koma sjálfum sér fyrir og það gekk ekki auðveldlega. Skotar eru augsýnilega ekki fyrir skyndikynni og enginn vildi leigja mér íbúð í minna en 6 mánuði - nema Brian sem á ögurstundu svaraði örvæntingafullri auglýsingu minni af elskusemi. Og ég grét af gleði fram á næsta dag þegar að frænka Brians ákvað að skilja við karlinn sinn og stóð uppi húsnæðislaus. Brian tók blóðið fram yfir mig og núna grét ég enn hærra og meira - af vonbrigðum. Ég bölvaði frænkunni í sand og ösku og skíthælnum manninum hennar enn meira en reyndi samt að síkreta þau aftur saman. Og viti menn það tókst! Daginn fyrir brottför fór frænkan aftur heim í hjónabandsharminn og ég fékk íbúðina og krossaði putta um að hjónabandið héldist þar til ég væri komin í hús. Það hélst og ég er orðin íbúi í Kennoway Drive.

Þó að íbúðin sé fín, fylgir því undarleg tilfinning að horfa út um glugga á heimili sínu og vita ekki hvað maður er staddur í heiminum. Ég er víst í vesturbænum (meira að segja vestast í vesturbænum) sem Brian sagði að væri flottur staður. Í austurbænum búa voðamenni og barðar konur (sagði Brian) og suður fyrir á er heldur ekki gott að búa þó að dóttir Brians búi reyndar en það er af því að hún giftist strák sem fæddist þar suðurfrá. Hann gleymdi að segja mér hverjir búa fyrir norðan. Ég lét duga á fyrsta degi að labba hring um hverfið, drefiði steinvölum til að villast ekki, fann matarbúð og komst aftur heim.

Á öðrum degi þorði ég heldur ekki langt út úr húsi en sem betur fer á ég vinkonu hér sem kom og sótti mig í hádegismat og fór með mig að honum loknum í Ikea - og þar var mín á heimavelli. Fyrir heimsáttvillta er það verulega valdeflandi að vita að á eftir pottadeildinni koma gardínurnar og þar á eftir rúmfötin.

Á þriðja degi (í gær) fór ég i góða skó og hélt út í heiminn. Gekk í alla háskóla í bænum, fann verlsunargötuna og keypti mér kort, hélt áfram niður að ánni Clyde, fór í austur og fann garða og gosbrunna, horfði í norður og horfði í suður og hélt svo vestur sem leið lá meðfram ánni. Það skein á mig sól, það rigndi og það blés og það var dimmt en ég komst heim heil á húfi fimm tímum síðar. Ég var stolt og glöð - þar til ég breiddi úr nýja kortinu og sá að á fimm tímum hafði mér tekist að fara hring sem helst mætti líkja við ummál glasamottu á stóru engi! Ojæja, ég veit að minnsta kosti núna hvar ég er á kortinu - og það er meira en margur veit.