Nei reyndar er reiðhjólið mitt ekki upp á marga fiska og stundum þarf ég að rúlla upp og niður gírastillinguna til að finna eins og einn og einn sem virkar. Og enn hjóla ég með hnén upp við vanga En eftir að hafa hjólað hér um Oxford í tvær vikur verð ég aðeins að fjalla um hjólamenninguna.
Á kaffistofunni minni er mikið kaffistofuspjall (eðlilega) og þá gjarnan verið að býsnast út í þetta og hitt. Hjólamenningin er eitt af því sem hefur oftar en einu sinni borið á góma og þá rjúka þeir innfæddu upp á háa c-ið og telja þeirri ómenningu allt til foráttu. Hér séu menn eins og vitleysingar í umferðinni og ekki nokkur leið að ferðast öruggur um á hjóli.
Ég hlusta á þetta opinmynnt en fer svo heim síðdegis á mínum fáki og merkilegt nokk finnst mér hér ríkja algjör hjólahámenning. Hér eru reyndar að ferð daglega ógrynni af hjólum en hjólreiðamenn allir upp til hópa útbúnir eins og grunnskólabarn á leið í hjólaskoðun hjá lögreglunni: Hjálmurinn á hausnum, endurskinsvesti og borðar og ljós í bak og fyrir. Ég fer t.d. ekki út úr húsi nema í stóra vegavinnuvestinu sem hann Guðmundur útvegaði hlaupaklúbbsfélögum í TKS frá tjallanum um árið og þyki það ekki fínt heima þá er það bara smart hér ytra.
Meðfram öllum götum eru sérmerktar hjólabrautir nema þar sem hjólreiðamönnum þykir sérstök hætta búin – þá eru þær fluttar upp á gangstéttir. Niðrí miðbæ leggja hjólreiðamenn fákum sínum í sérstök parkeringspláss áður en þeir bregða sér í búðaleiðangur í göngugötur.
Hjólreiðamenn fara aldrei inn á gangstéttir nema í neyð og þá stígur maður kurteislega af baki, reiðir hjólið og segir skjúsmí við hina gangandi.
Það allra, allra besta er samt að njóta forgangs í bílaumferðinni. Fyrstu daga hér óx mér mjög í augum að skella mér inn í hringtorg á háannatíma enda búsett nálægt hálfgerðri Miklubraut þeirra Oxfordara. Nú svíf ég um á brautinni, veifa léttilega út hægri handlegg og veskú – bílanir bíða á meðan ég færi mig lipurlega yfir á rétta beygjuakrein. Á minni Miklubraut væru á sama tíma búnir að keyra yfir handlegginn á mér u.þ.b. 53 bílar.
Annars fór ég að hitta Margréti frænku Jóns Torfa á bar í gær. Hún er í doktorsnámi við Christ Church College og var svo ljúf að líta á Divinity Road fyrir mig áður en ég tók mitt risherbergi á leigu. Ætlaði að launa henni greiðann með einu léttvínsglasi en hún var svo góð og skemmtileg að við urðum að drekka aðeins meira en það til að klára samtalið. Reyndar var það ekki fullklárað þegar barið var í bjöllur og við beðnar um að fara að koma okkur í burtu. Við tökum upp þráðinn síðar.
Á kaffistofunni minni er mikið kaffistofuspjall (eðlilega) og þá gjarnan verið að býsnast út í þetta og hitt. Hjólamenningin er eitt af því sem hefur oftar en einu sinni borið á góma og þá rjúka þeir innfæddu upp á háa c-ið og telja þeirri ómenningu allt til foráttu. Hér séu menn eins og vitleysingar í umferðinni og ekki nokkur leið að ferðast öruggur um á hjóli.
Ég hlusta á þetta opinmynnt en fer svo heim síðdegis á mínum fáki og merkilegt nokk finnst mér hér ríkja algjör hjólahámenning. Hér eru reyndar að ferð daglega ógrynni af hjólum en hjólreiðamenn allir upp til hópa útbúnir eins og grunnskólabarn á leið í hjólaskoðun hjá lögreglunni: Hjálmurinn á hausnum, endurskinsvesti og borðar og ljós í bak og fyrir. Ég fer t.d. ekki út úr húsi nema í stóra vegavinnuvestinu sem hann Guðmundur útvegaði hlaupaklúbbsfélögum í TKS frá tjallanum um árið og þyki það ekki fínt heima þá er það bara smart hér ytra.
Meðfram öllum götum eru sérmerktar hjólabrautir nema þar sem hjólreiðamönnum þykir sérstök hætta búin – þá eru þær fluttar upp á gangstéttir. Niðrí miðbæ leggja hjólreiðamenn fákum sínum í sérstök parkeringspláss áður en þeir bregða sér í búðaleiðangur í göngugötur.
Hjólreiðamenn fara aldrei inn á gangstéttir nema í neyð og þá stígur maður kurteislega af baki, reiðir hjólið og segir skjúsmí við hina gangandi.
Það allra, allra besta er samt að njóta forgangs í bílaumferðinni. Fyrstu daga hér óx mér mjög í augum að skella mér inn í hringtorg á háannatíma enda búsett nálægt hálfgerðri Miklubraut þeirra Oxfordara. Nú svíf ég um á brautinni, veifa léttilega út hægri handlegg og veskú – bílanir bíða á meðan ég færi mig lipurlega yfir á rétta beygjuakrein. Á minni Miklubraut væru á sama tíma búnir að keyra yfir handlegginn á mér u.þ.b. 53 bílar.
Annars fór ég að hitta Margréti frænku Jóns Torfa á bar í gær. Hún er í doktorsnámi við Christ Church College og var svo ljúf að líta á Divinity Road fyrir mig áður en ég tók mitt risherbergi á leigu. Ætlaði að launa henni greiðann með einu léttvínsglasi en hún var svo góð og skemmtileg að við urðum að drekka aðeins meira en það til að klára samtalið. Reyndar var það ekki fullklárað þegar barið var í bjöllur og við beðnar um að fara að koma okkur í burtu. Við tökum upp þráðinn síðar.
4 ummæli:
Bíddu, er þetta ný mynd? Hvaðan kemur allt þetta fagurgræna bak við þig? Er þetta ófölnaður gróður frá 2006 eða snemmvaxinn gróður 2007? Er Oxford kannski nær miðbaugi en ég hélt? Hér er bara vetrarmyrkur og kuldi.
Ja eg skil ekkert i tessu og i morgun la hvitur snjor yfir ollu graengresinu. Hann er nu allur ad hverfa en her eru tre og runnar i godum gir og graent gras um allt. Aetli thetta se ekki partur af grodurhusaahrifunum. Fer a Moggann til ad horfa a snjoinn og finnst tha eins og eg sakni hans - that er kannski hugarvilla?
Assgoti tekurðu þig vel út mín kæra. Upplýst frá hvirfli til ilja - en hvar er myrkrið? Við vorum nú orðin ansi góð í sérstökum hlaupahnélyftustíl (kannski ekki upp að vöngum en langleiðina) öslandi skaflana á Nesinu. En nú er komin rigning og aðaltískugræjan í ár - gormar - á töskubotninum.
Óskaplegur munur er nú ad geta fylgst med thér aleinni í útlöndum, thú virdist nú spjara thig nokkud vel.
Passadu thig samt á bílunum, their eru alltaf ad keyra einhverja hjólreidamenn nidur. Les hvern morgunn um einhver svoleidis slys.
Skrifa ummæli